Een jaar geleden werd mijn opa opgenomen in het ziekenhuis. Nog niet helemaal duidelijk wat er aan de hand was, maar dat er iets mis was bleek al snel. Normaal gesproken was mijn opa actief en energiek, toen was hij al een tijdje uitgeblust. Hoewel we allemaal dachten dat hij wel weer thuis zou komen, was de kanker hem te snel af. Nog geen vier weken later was hij overleden.
Opa’s en oma’s lijken onsterfelijk, hun sterfelijkheid komt altijd hard aan. De eerste keer na de begrafenis weer naar het huis van ‘opa en oma’, waar oma nu alleen woont. De lege stoel waar hij altijd zat. Geen opa meer die aan het knutselen is met hout, staat te fluiten in het vogelhok tijdens het voeren van zijn hobbybeestjes. De hond van mijn ouders werd altijd wild als we riepen dat ‘opa en oma’ er aan kwamen. Als we nu ‘oma komt’ roepen kwispelt hij net zo enthousiast. Maar voor mij klinkt het wel degelijk anders.
Bijna een jaar is oma nu ‘alleen’. Gelukkig is ze niet zielig achter de geraniums gaan zitten, maar heeft ze haar auto omgeruild voor een automaat versie zodat ze nog zelf de deur uit kan en heeft ze ondanks de harde confrontaties en moeilijke momenten haar leventje behoorlijk opgepakt. Nee, het zal nooit meer worden zoals vroeger. En de komende weken zijn, net als de eerste verjaardagen en de eerste kerst, zwaar. Maar ik ben ontzettend trots op haar.
Als ik de gelegenheid heb, schuif ik graag aan tafel. Dat is voor haar het allerergst; alleen eten. Wat kan ik me dat goed voorstellen. Niemand die je smakelijk eten wenst, complimenteert over je kookkunsten of om mee te praten. De tijd weg horen tikken op de keukenklok. Met lange tanden eten, niet omdat het smaakt maar omdat het moet. Ik heb er al een hekel aan om alleen te moeten eten, hoe moet het voor haar dan zijn? Ondanks dat er vaak genoeg bezoek over de vloer is, blijven die momenten dagelijks terug komen. Gelukkig ziet of maakt oma zelf nieuwe lichtpuntjes in haar dag.
We hebben het allemaal altijd maar druk, zijn te gehaast om even aan anderen te denken. Ik ben daar zelf net zo schuldig aan. Alle tijd is relatief. Dat korte ziekbed van opa, was genoeg tijd om van iedereen afscheid te kunnen nemen. Om zijn wensen te kunnen uiten. Niet genoeg tijd om te accepteren dat hij er niet meer is. Maar volgens mij kun je daar niet genoeg tijd voor rekenen.
Ik las gister een blog wat me ontzettend raakte. Wat is nou leeftijd, denk eens na over je leef-tijd. Ik steek vanavond de kaars aan voor opa en oma. En iedereen die geniet van zijn of haar leef-tijd.
