Een veelzeggende stilte. Ieder jaar op 4 mei van 20.00u tot 20.02u, twee lange, indrukwekkende minuten. Het verdriet en de pijn is af te lezen van de gezichten. Hun gedachten bijna hoorbaar.
Sommigen hebben hun verhaal kunnen vertellen, anderen dragen nog steeds een groot geheim bij zich.
Deze generatie is bijna ‘uitgestorven’. Een ongepast woord eigenlijk.
Als deze generatie er over een kleine tiental jaren niet meer is, de gezichten niet meer af te lezen zijn, hoe zullen we dan de ernst ervan blijven inzien?
Spielberg is daar al mee begonnen. Hij sprak met velen, die voor de camera, vaak vlak voor hun dood, hun verhaal deden. Inmiddels wordt dit initiatief ook in Nederland overgenomen. Ik hoop dat het overkomt. Zoals het op mij overkwam, via de verhalen van de directeur van onze basisschool, mijn (groot)opa en de Canadese veteranen die mijn andere opa opzochten.
Kippenvel…
De klok op de Waalsdorpervlakte
