Gelukkig vinden we niet allemaal dezelfde dingen leuk, dezelfde mensen aardig en hetzelfde eten lekker. Dan zou het er behoorlijk saai en communistisch-achtig uit gaan zien. Toch is het soms wel fijn als je wat meer ‘hetzelfde’ bent, zodat je je in de ander kunt verplaatsen.
Vaak zoeken we tegenpolen van onszelf op, in vriendschappen en relaties. Botst het met mensen die teveel op jezelf lijken, maar ook als je veel van elkaar verschilt is het af en toe lastig. Na 4 jaar samen hebben wij een gulden middenweg gevonden in het avondeten, want lief is een echte aardappel- en vleeseter. Twee dingen die ik zonder problemen van mijn menu schrap. Verliest E. snel zijn geduld, terwijl ik gerust twee uur blijf prutsen, zolang het uiteindelijk maar lukt.
Toch vreemd, we willen allemaal uniek en onderscheidend zijn, maar lachen iemand uit als die het lef heeft om er anders uit te zien dan ‘normaal’. Wat is dan normaal? Er uit zien zoals de rest? Je door blaadjes laten voorschrijven wat je aan trekt en daardoor maar grijze muis worden, bang voor de reacties van anderen?
We willen allemaal onopvallend opvallen, iemand die uit de band springt krijgt meteen het predicaat gek. We zouden mensen die wel durven opvallen eens wat meer moeten respecteren, eens kritisch naar ons zelf moeten kijken. Wat straal je uit? Durf je het aan om verschillend te zijn, door je eigen touch te geven aan de laatste trends? Durf je tegendraads te zijn?
Het is juist goed om verschillend te zijn, het is maar net hoe je met die verschillen om gaat. Leg je je er bij neer, of ga je de strijd aan om je eigen ideeën op te dringen? Dat laatste, een ander proberen te veranderen, is nooit goed. Wie ben je nog als je dat zelf niet weet?
Nu tijd voor een pauze in de tuin, met koffie voor lief en thee voor mij. Verschil moet er zijn…
