Sinds de herfst haar intrede deed keek ik uit naar de eerste herfststorm. Iets wat ik van moeders over heb genomen, want ik kan ontzettend genieten van een stormachtige dag. Als ik lekker binnen kan blijven, de regen op het dakraam hoor kletteren en de wind door de schoorsteen jankt. Of als ik dan op het strand loop en moeite moet doen om mezelf staande te houden.
De wind door je haren, spelend met alles wat op haar pad komt. Rondvliegende blaadjes, takken en bij zee het schuim van de golven. Zolang het droog is deert die harde, koude wind me niet. Alleen dan ben ik blij dat ik een bril draag en geen tranen in m’n ogen heb van het rondvliegende zand of van die snijdende wind.
Die storm werkt door in mijn hoofd, ik word onrustig en ineens moet alles anders. Onzin natuurlijk, want het gaat allemaal juist lekker. Er borrelen leuke ideeën, in mijn hoofd zitten mooie plannen en 2010 word mijn jaar. In februari word ik 25, een leeftijd wat voor mezelf altijd heel belangrijk was. Want als ik 25 was, zou ik alles voor elkaar hebben: lief, huis, werk, geld, reizen, kortom een leuk en veelzijdig leven. En ik moet zeggen dat ik best tevreden terug kan kijken en in februari veel van die dingen ook heb. Nu maar zorgen dat het niet weg waait, zeker niet bij windkracht 9 die momenteel flink te voelen is in de trein.
Je bent maar een klein blaadje op de wereld, waar de wind graag mee speelt en waar je weinig tegen in te brengen hebt. Zorg dat je een stevig blad wordt wat niet met zich laat sollen. Laat de wind je niet in haar greep krijgen zodat je het pad moet kiezen wat voor je wordt gekozen. Ook al vliegt alles soms in vogelvlucht voorbij, af en toe uit de wind terug kijken.
Nu ga ik wind in het Amsterdamse trotseren, ben benieuwd of de NS me vanavond weer netjes thuis brengt of weer in de steek laat.
