Soms lijkt het net ‘me against the world’. Voelt het alsof niemand me begrijpt, alsof iedereen een andere taal spreekt, mijn gevoelens heel raar zijn. Onbegrepen en leeg. Juist op die momenten dat je even moet horen dat ze je volkomen snappen, dat je gelijk hebt en dat het zo beter is.
Helaas hoor je dan alleen maar dingen die je niet wilt horen. Waardoor je je nog meer onbegrepen voelt. Waarom willen we zo graag door iedereen begrepen worden? Waarom kan je niet gewoon doen wat je doet, je bent uiteindelijk zelf verantwoordelijk. Toch willen we verantwoordelijkheid afleggen voor onze daden en begrepen worden. Maar niet alles is te bevatten. Voor alles is een reden, maar sommige dingen gebeuren zonder dat je de reden daarvan meteen door hebt.
Hoe meer mijn omgeving en ik botsen qua begrip, des te meer ik mezelf begin te begrijpen. Ik heb het afgelopen jaar onbewust heel bewust keuzes gemaakt. Toegegeven aan dingen die ik diep van binnen al heel lang wilde maar probeerde te onderdrukken. Hoe alleen en onbegrepen het soms voelt door reacties ‘van buiten’, van binnen weet ik dat het goed is.
Wat mijn onbegrip opwekt is al die mensen die wel denken te weten hoe het zit, zonder dat ze een betrouwbare bron hebben geraadpleegd. Die er hun eigen versie van maken, zonder kern van waarheid of enige relevantie. En het dan ook nog eens achter je rug om door vertellen, niet het lef hebben het je gewoon te vragen. Het is natuurlijk leuk en smeuïg om over anderen te praten, maar waarom moet je dat mooier maken dan het is?
Ach, we begrijpen wel vaker dingen niet. En het leven is te kort om alles maar te willen snappen. Soms moet je gewoon toegeven aan wat er op je pad komt. Het waarom verklaart zich dan vanzelf.
