Vroeger keek ik er al weken naar uit. Zodra de Intertoys-gids binnen was ging ik kruisen en strepen. Voor Pakjesavond werd ik serieus nerveus. En toen we later behalve met het gezin ook met de hele familie gingen Sinterklazen, genoot ik met volle teugen van de voorpret. Het lootje trekken, brainstormen, kopen, dichten en knutselen. Alles last minute, want, heerlijk cliché, maar dan heb je toch echt de meeste inspiratie.
Ook al wist ik dat Sinterklaas niet bestond, de gezelligheid, geheimzinnigheid en saamhorigheid die er mee gepaard gaan, maakten me helemaal enthousiast. Het kopen van de cadeautjes was altijd een hele happening, het dichten ging vanzelf en surprises, daar maak ik me makkelijk maar origineel vanaf. De laatste jaren trekken we de lootjes digitaal, weet ik van lief al jaren wie hij heeft en chanteert hij me steeds weer dusdanig dat ik toegeef en ook zijn gedicht klus. Voor beide families is dit ook geen geheim meer. De geheimzinnigheid is er dus vanaf, en dit jaar bleef de wekenlange voorpret uit. Het ging een beetje langs me heen. Misschien door het ‘warme’ weer.
Vanavond was Pakjesavond, maar die viel spijtig in het water. Ik ben ziek en zeker niet in voor een potje dichten. Om de Sint niet helemaal te moeten missen (met borstplaat eten was ik gisteren al begonnen en maandag koop ik gewoon alle overgebleven Sinterklaaslekkernijen) heb ik maar de ultieme Sint-film ‘Alles is Liefde’ aangezet en volgend weekend doen we gewoon weer alsof het Sint is.
Ik vind het prachtig dat heel Nederland mee doet met de Sint-pret, blank of getint, groot of klein, jong en oud. Hoe dit festijn volwassenen in hun greep kan houden. Vooral de pret die mijn vader er altijd in heeft vind ik mooi om te zien. Hij haalt alles uit de kast om iemand op een leuke manier te confronteren met karaktereigenschappen, blunders en anekdotes.
Alles is Liefde dus. Om toch in de Sint-mood te blijven. Een film over Sinterklaas en liefde. Liefde is als Sinterklaas. Je moet er in blijven geloven. Een waarheid als een koe. Heerlijk cliché over prinsen op witte paarden, tijdverspillen door erop te wachten terwijl je in de tussentijd overal je prins zomaar tegen kan komen. Over verwachtingen, persoonlijke struggles en en confrontaties. Het leven dus.
De reden van ons bestaan is kort door bocht genomen, voortplanting. Wij mensen hebben het weer lastig gemaakt en bedacht dat daar liefde bij hoort. Je voort planten of aanverwante dingen, kun je vrij eenvoudig regelen. Betaald of onbetaald, lang of kort, hard of zacht. You name it, you can get it. Soms moet je er een beetje moeite voor doen, maar het is een stuk minder gecompliceerd dan liefde. Liefde is niet alleen maar houden van. Want dat doe je ook van je ouders, broer, zus, vrienden etc. Liefde is gelijke verwachtingen, plannen, een balans tussen vrijheid en ‘samen’. Je als persoon en als ‘team’ kunnen ontwikkelen, je flexibel naar elkaar opstellen, steunen waar mogelijk, communiceren over belangrijkere zaken dan de dagelijkse boodschappen.
Het is zo makkelijk om maar een keer per jaar aan Sint te denken, er in te geloven. Maar voor de liefde is dat niet genoeg. Daarmee onderhoudt je geen relatie. Daar moet je iedere dag in geloven, opstaan met ‘Er was eens’ en overtuigend ‘s avonds kunnen zeggen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Als die overtuiging, dat geloof er niet meer is, moet je sprookjes kunnen verstoren en van de laatste zin ‘en ik leefde nog lang en gelukkig’ maken. Opdat wij niet vergeten te geloven. In de liefde, maar vooral in onszelf.
Geniet nog lekker na van pakjesavond en de bijbehorende buit.
