Travel

Paradijs Parijs

Na bijna 3,5 week Parijs is het alsof ik afscheid neem van mijn vakantieliefde. Iets wat je eerst in alle toonaarden probeert te ontkennen, want niet praktisch, te weinig tijd. Uiteindelijk geef je er aan toe, ga je intensief met elkaar om terwijl je weet dat het afscheid nadert. Dat afscheid valt altijd zwaarder dan je hoopt. Waar ik stiekem bang voor was, is waarheid geworden. Ik zou het liefst per direct in Parijs blijven wonen, ik ben niet alleen verliefd op de stad geworden, maar er oprecht van gaan houden.

Je ne suis pas Parisienne encore

Het liefst zou ik nog maanden blijven doen alsof ik al Parisienne ben. In het loft blijven wonen en mijn dagen net zo fijn doorbrengen als de afgelopen weken. Werken, meeten, struinen, genieten. Gisteravond fietste ik voor het laatst door de zonsondergang na een heerlijke avond. Met de muziek van Berry op, realiseerde ik me ineens dat ik geen Google Maps meer nodig had om me de weg te wijzen. Zonder instructies fietste ik in 1 keer goed naar mijn stulp. Zwaaide naar het personeel van café Petite, mijn ‘stamkroeg’ sinds ik hier woon. Kletste bij de poort nog even wat en liep op blote voeten over de binnenplaats. Vanmiddag om 16.25u reality check. Terug naar Amsterdam.

D-day

Amsterdam is een heerlijke stad, waar ik een fijn leven heb, met leuke mensen, lieve vrienden, een fijn huis en een heerlijk kantoor. Maar toch knaagt er iets, al sinds ik er woon. Ik mis het stukje thuis komen. Iets wat ik in Parijs wel ervaar, zowel bij kortere verblijven als nu, na langere tijd. Sommige mensen roepen nu: ga dan. Maar ik ben te georganiseerd om zo mijn spullen te pakken. Hoewel ik in menig portiek zou kunnen slapen, want in 3,5 week heb ik heel wat poort-codes verzamelt. Gek Frans gebruik dat je voor een afspraak de code van de portiekdeur krijgt, en daar vervolgens moet aanbellen. Ik wil eerst een haalbaar plan maken, in Parijs een stabiele basis hebben. Het liefst een tijd in zowel Amsterdam als Parijs bivakkeren.
Vandaag is het D-day, ik heb straks en vanmiddag afspraken die dat mogelijk kunnen maken. Die me aan het einde van de middag hopelijk met opluchting in de trein laten stappen, zodat ik weet dat het niet lang meer duurt voordat ik me weer thuis kan voelen in Parijs.

Fingers crossed, dat vandaag de laatste stukjes op haar plek zullen vallen.

Louve-cafe-marly

Sabine de Witte