Nooit heb ik begrepen dat mensen reisziek konden worden. In de auto op vakantie was voor mij een feest. Tot de Nederlandse grens lekker slapen of spelletjes doen, daarna mocht ik voorin zitten om de kaart te lezen. Ja, in de tijd dat ik met mijn ouders op vakantie gingen bestond er nog geen TomTom en hield moeders altijd de kaart verkeerd om. Dus mocht ik de rechterhand van vader spelen.
Toen ik ging studeren ging ik niet meer met m’n ouders mee, maar zelf. Met de bus, de eerste keer vliegen, een maand werken in Zeeland. Maar ook het eerste half jaar van mijn studie iedere dag op en neer van Staphorst naar Groningen. Toen ontdekte ik mijn grootste talent: ik kan werkelijk overal slapen. Helemaal in een schommelende trein. Maar ook in een warme auto ben ik zo vertrokken.
Reisziekte is mij totaal onbekend. Gelukkig hebben ook mijn broertje en zusje hier geen last van (gehad), want het lijkt me verschrikkelijk om de hele tijd naast iemand met een kotszak voor zich te zitten. Af en toe komt mijn maaginhoud voorbij als ik door een scherpe klaverbladbocht ga, maar daar blijft het bij. Al moet ik uren in de auto zitten, snoep ik continue, ik voel me prima.
Vliegangst heb ik al helemaal nooit begrepen. Ja, een klein mankement heeft grotere gevolgen dan een foutje in de auto, maar tot nu toe botsen er nog steeds meer auto’s dan vliegtuigen die uit de lucht vallen. Zodra we weer horizontaal in de lucht hangen ga ik van tukkenstein, pas tegen landingstijd ontwaak ik van de druk op m’n oren en misschien word ik tussentijds eens wakker van de kou, want de treintemperaturen zijn stukken aangenamer dan die karige 15 graden in het vliegtuig.
Niet heel gezellig, al dat geslaap van mij tijdens het reizen, maar des te gezelliger ben ik als ik fris en fruitig aankom op de plaats van bestemming. Als je eenmaal aan het reizen geslagen bent, is de reislust volgens mij niet meer te temmen…
Simone
01/03/2010 at 22:08Verschil! Ik deel je reislust maar heb ‘vliegaversie’ (zelfs na heel veel already made flights) en ook reisziekte in het vliegtuig. Ik ben die passagier naast je die voor vertrek om een zakje vraagt 😀 (en dan de ogen van degene naast je zien!). Is niet leuk maar gelukkig wel te ondervangen met pilletjes. Daar ben je ook helemaal van tukkenstein (leuk woord) van. En na aankomst nog steeds helemaal moe. Toch dat tripje Scandinavie nog maar uitstellen ;)?
Laura
02/03/2010 at 11:36Hier wel zo’n reiszieke. Met name als ik te weinig heb gegeten. Ik kan me trouwens niet herinneren dat ik dat als klein kind al had. Wel had ik een hekel aan de reis naar Spanje per auto. Met name aan de Franse toiletten, gadverdamme!
En net zoals dat ik me niet kan herinneren dat ik vroeger bang was voor vliegen, ben ik dat nu wel. Of was. Want 5 vluchten in een week (inclusief 3 binnenlandse) helpen je er wel vanaf. En terug in de business class (het leven van een journalist is zwaar) kon ik zowaar slapen.
Reizen is geweldig. Door het nieuwe huis en de puppy-plannen nu even niet. Maar met mijn werk in gedachte droom ik wel even verder 😀