Iedereen die mij al wat langer kent weet het: ik ben geen rekenwonder. Cijfers en Sabien zijn geen match eerder haat en nijd. Iets simpels uitrekenen is voor mij een drama. Ik word er chagrijnig van, raak gefrustreerd en maak het mezelf daardoor nog moeilijker. Als iemand me vraagt iets uit te rekenen breekt het angstzweet me uit en begint het in mijn hoofd te tollen. Inmiddels ben ik de schaamte voorbij en durf ik eerlijk te zeggen dat ik er niet uit kom, maar dat heeft wat jaren gekost. Stug bleef ik het proberen en vroeg ik overal om raad. Als het verder gaat dan een simpel optel- of aftreksommetje maar haakjes, komma’s of rare tekens bevat en ik kan alles niet letterlijk invoeren op mijn rekenmachine, kom ik er gewoon niet uit.
Veel onbegrip, vooral van lief, die in de winkel snel prijzen moest kunnen berekenen en kortingspercentages er af trekt met het zelfde gemak als dat ik 1 + 1 uitreken. Inmiddels heeft hij door dat hoeveel moeite hij er ook voor doet, hele sommen uitschrijft en uitgebreide uitleg geeft, dat het tevergeefs is. Ik voel me een enorme sukkel als ik in de winkel mijn rekenmachine nodig heb om te kijken hoeveel dat gave shirt kost als er 30% afgaat. Zelfs het gebroken schoteltje in groep 8 om ons breuken bij te brengen, heeft niet geholpen.
Gisteravond waren lief en ik weer in sneltreintempo wezen eten bij het plaatselijke pannenkoekenschip. Bij het afrekenen hebben ze al sinds we er komen een grabbelton met balletjes waarop getallen zijn. Je moet er een grabbelen en het getal wat daar op staat is het kortingspercentage bij een volgend bezoek. Het meisje wond er geen doekjes om toen lief het 15% korting balletje omhoog hield en flapte er meteen uit dat ze baalde en nog net uit de hele percentages kwam. Of we een momentje hadden zodat ze de rekenmachine kon halen. In de tussentijd had lief het al voor haar uitgerekend en probeerde hij haar uit te leggen hoe ze het de volgende keer zelf kon. Ze keek me ondertussen met een glimlach aan die me erg bekend voor kwam; lief lachen, ja knikken, doen alsof je het begrijpt maar er nog geen snars van begrijpen en onthouden.
Ik ben dus niet de enige. Dat is een fijn gevoel. Oudere generaties snappen er niets van en geven de rekenmachines en computers de schuld, maar toen ik nog naar de HAVO ging moest je ook gewoon kunnen hoofdrekenen. Dat is het bij mij dus niet. Ik zie de logica niet, geen verbanden, het ontbreekt me aan het inzicht en het interesseert me weinig. Ik vind het leuk om getallen af te lezen en vergelijkingen te kunnen maken, analytisch naar cijfers te kijken en daaruit conclusies te trekken. Maar als ik zelf dingen moet gaan uit rekenen haak ik af. Ik gok dat er in mijn bovenkamer een stel hersenen zitten met een aversie tegen rekenen en daarom gewoon 0,0% mee werken. Gelukkig functioneert de rest wel voor 100% en ben ik in mijn werk weinig rekentalent nodig. En wat ik moet doen, doet mijn macbookje vol automatisch in de sjablonen. Voor de rest, heb ik een accountant.
Hoogste tijd om weer lekker in de wereld van de letters te duiken en te stoeien met tekst. Ieder z’n talenten.
