We doen allemaal wel eens dingen waarvan we weten dat het niet slim of goed is. We voelen ons allemaal wel eens schuldig over iets wat we gezegd of gedaan hebben. Dat is ook gezond, het is geen goed teken als je je soms niet schuldig voelt. Wel is het een kunst om toe te geven dat je ergens schuld aan hebt.
Het is heel makkelijk om een ander de schuld te geven van iets wat jij hebt gezegd of gedaan, een situatie de schuld te geven, of in andere gevallen de schuld bij jezelf te zoeken als je er geen andere logische verklaring voor kunt vinden. Jezelf schuldig vinden voor iets waar je eigenlijk geen invloed op hebt, is heel menselijk, maar wel verkeerd. Jezelf schuld aan praten om andermans gedrag of keuzes te verklaren, schept alleen maar verwarring en creeert situaties waardoor je niet meer open staat voor de realiteit.
Sommige mensen kijken zich ‘zwart’ door schuld, of moeten per se een schuldige aanwijzen in situaties. Wat maakt het eigenlijk uit wie er schuld heeft? Praat over hetgeen dat is voorgevallen of gezegd, wees open en durf kritiek te incasseren, durf je uit te spreken, durf toe te geven als dat nodig is.
Schuld bij jezelf zoeken is soms wel eens goed, als onderdeel van zelfreflectie. Maar je schuld geven van alle dingen die niet lopen zoals je wilt, is jezelf beperken in de dingen die wel goed gaan.
Schuldgevoel is een rotgevoel, het knaagt altijd of overvalt je op momenten dat je er echt niet op zit te wachten. Zolang je jezelf maar in de spiegel aan durft te kijken en je ‘eigen schuld’ onder ogen komt, is er niets aan de hand.
En de kreet ‘eigen schuld, dikke bult’ is soms heel waar en terecht. Maar vaak het laatste waar je op dat moment op zit te wachten.