Dinsdag is het alweer 5 maanden geleden dat opa overleed. Nog regelmatig denk ik aan hem; als ik bij mijn ouders in mijn oude kamer in mijn bed lig, wat hij speciaal naar mijn wens heeft gemaakt. Als ik bij oma ben, en hem vanuit zijn stoel wil horen vragen hoe het nu met de mannen is want ‘geen hand vol maar een land vol’. Als ik een houten iPad houder cadeau krijg, gemaakt door ‘opa iPad’ en hij iets dergelijks had kunnen bedenken en voor me had kunnen maken. Als ik de kat in het door hem gemaakte vogelhuisje zag genieten van het middagzonnetje. Als…
Gisteravond was ik met mijn ouders even bij zijn graf. De steen is er nog niet, dus het voelt niet als een prettige plek om heen te gaan. Voor zijn verjaardag in september wordt de steen geleverd en zal zijn graf voor oma, voor mijn ouders en verdere familie hopelijk een aangenamere plek worden om bij opa op bezoek te gaan. Zijn laatste rustplaats moet voor iedereen toegankelijk zijn, om even met opa te kunnen zijn.
Erna liepen we nog even over het kerkhof. Bekende namen, foto’s met gezichten die ik ken, maar vooral de serene rust maakten indruk. Het gekraak van droog gras, de vogels die verschrikt wegvliegen als je in de buurt komt en verder alleen stilte. Terwijl je iedere aanwezig ziet denken aan degene waarvoor hij of zij komt. Je gaat niet voor de lol naar een begraafplaats. Je komt voor iemand en voor jezelf.
Een bizarre plek om even tot rust te komen, te luisteren naar de stilte en te gedenken. Niet alleen de geliefde die niet meer bij ons is, maar juist het leven en wat het ons nog te bieden heeft.
