Snoepwinkel

De wintermaanden staan voor mij altijd gelijk aan genieten van lekker eten en drinken. Ik trek sneller op zondagmiddag een flesje rode wijn open, of maak na een wandeling in de kou warme glühwein. Een likeurtje bij de koffie (in mijn geval thee, maar het smaakt er niet minder om) gaat er ook altijd in.

Wat vaker loop ik binnen bij de plaatselijke slijter. Zo ook gister, al waren het wijnrek en het drankkastje nog goed gevuld. Eigenlijk alleen maar even neuzen was de bedoeling. Maar in mijn achterhoofd loop ik al maanden te zoeken naar Goldstrike. Ik ben gek op kaneel, zeker in deze tijden kan ik er niet genoeg van krijgen; stoofpeertjesvla, appel met kaneel en suiker, herfst- en winterthee, kaneelstokken. Een paar weken geleden dronk ik een heerlijke cocktail met grand marnier en veel kaneel, wat mijn hersentjes weer aan het werk zette.

Want toen ik nog regelmatig de plaatselijke kroeg onveilig maakte, had mijn favo tent mijn favo shotje: goldstrike. Die shotjes tussen de biertjes door zorgden voor mooie taferelen zoals een kladblok vol dichtwerk, een boekenkast waar iedere week minder boeken in stonden terwijl die van mij thuis steeds gevulder werd, paaldanskunsten werden geoefend en ga zo maar door. In mijn beleving was het een appelsapkleurig drankje met stukjes goud. Of het door de donkere kroeg kwam of door het effect van de 50% alcohol, in de slijterij bleek het gewoon kleurloos, maar met de leuke goudblaadjes. Eindelijk gevonden! Inmiddels weet ik ook waarom de stukjes goud er in zitten; voor die sier! Het verhaal over sneetjes in de slokdarm is een leuke mythe, weet ik dankzij @hbuurma. Een keer ruiken aan de fles doet me dat hoge alcohol percentage vergeten en een glaasje Goldstrike tik ik nog zo weg.

Bij de kassa stonden ook heerlijke amandel- en speculaaslikeuren, die ik nog ken uit de tijd dat ik bij De Molenmeester werkte. Heerlijk spul! Maar nog lang geen december, dus mocht alleen de fles Goldstrike mee. De winkeleigenaar hoorde ons gesprek en zei heel geanimeerd: dit is de snoepwinkel voor volwassenen. En hij heeft het precies juist omschreven. Want zelfs al moet ik ‘s ochtends om 10.00u een wijn halen, dan al kan ik verlekkerd rondlopen in een slijterij.

Iets verderop zit een kleine wijn- en whiskeyspecialist. De eigenaar is een schattige oude man die over iedere fles die je vast pakt of waar je vanuit je ooghoeken naar kijkt, een mooi verhaal kan vertellen. De herkomst, een smaakbeschrijving en uiteraard een mooie anekdote. Als ik haast heb, ga ik daar niet heen, maar als ik de tijd heb en echt iets speciaals zoek, weet ik hem te vinden. Ik kom er altijd met wat onverwachts vandaan, plus een grote grijns om het leuke gesprek.

Ik word duidelijk volwassen: vergaapte ik me zeven jaar geleden nog dagelijks op de oud-Hollandse snoepwinkel tegenover mijn eerste kamer in Groningen, inmiddels kies ik mijn snoepjes in een volwassen winkel.