Eerst was er Disney. Van mijn vierde tot mijn twaalfde heb ik alle Disney-films gevolgd. Na mijn twaalfde heb ik ze stiekem nog wel eens weer gekeken, maar dan is het toch anders. Prachtige tekeningen, meeslepende muziek en altijd een rode draad met ‘verborgen boodschap’. Daarna kwam Tolkien, met zijn ‘Lord of the Rings’. Die ‘magische wereld’ was niet aan mij besteed, heb geen boek uitgelezen en ben nooit verder gekomen dan het intro van een film.
Toen ik net in Groningen zat kwam ik in aanraking met Harry Potter en zijn avonturen. Heb tot deel 6 gelezen, het laatste deel durf ik om de een of andere reden niet aan, want dan houd het echt op met zijn avonturen. De films tot nu toe allemaal gezien, en gisteravond dus Harry Potter and the Halfblood Prince in de bioscoop aanschouwd.
Zodra de film begint, lijkt het alsof je een soort Disneyland betreedt. Langzaam begint weer terug te komen wat je een paar jaar geleden ook alweer gelezen hebt en sleept Harry je weer mee met zijn avonturen tegen ‘het duister’.
Uiteraard ga ik niet teveel over de film zeggen, gewoon heen gaan. Wel dat het veel minder ‘kinderfilm’ is geworden. Ontluikende puberliefdes, jaloezie, genegenheid en obstakels in vriendschappen. Tegen het einde moest ik zelfs een paar keer flink slikken om opkomende tranen te bedwingen. Vooral Draco is qua uiterlijk erg volwassen geworden, Hermelien is een prachtig jonge vrouw geworden waar inmiddels commercieel ook gebruik van wordt gemaakt. Harry blijft iets ‘kinderlijks’ over zich hebben, en Ron komt nog steeds goed weg met z’n foute kleding.
Harry Potter and the Half Blood Prince
Ook in de HP-films zitten veel boodschappen ‘verstopt’, is Perkamentus een soort ‘opper God’, inclusief water splitsen en Voldermort de ‘duivel’, het duister is het kwaad, en stiekem zitten alle tien geboden er in verwerkt.
Toch vind ik dat de verhalen het mooist tot hun recht komen in de boeken. De details en de uitleg worden nu vaak geschrapt, wat ook logisch is, want een film moet niet veel langer dan 2 1/2 uur duren. Maar daardoor krijg je toch het idee dat er met het verhaal gerommeld is. En een verfilming is toch altijd weer een confrontatie met je eigen fantasie en beleving.
Rowling heeft het goed gedaan, ik ben lichtelijk jaloers op haar fantasie, want zo wil ik ook wel boeken schrijven! Tot de volgende films uitkomen moet ik mijn verzameling boeken maar gaan compleet maken, want inmiddels staat alleen nog deel 1 in mijn kast. De andere vier delen zijn in beslag genomen tijdens het uitlenen, dus ga meteen Bol.com maar afspeuren naar een mooie ‘box’.
Want later, als ik groot ben en aan kinderen moet geloven, wil ik niet alleen mijn Disney-collectie en voorliefde overbrengen. Ik ben ook van de Harry Potter-generatie en geef die magie graag door.
PS Bambi terug kijken op je 18e is geen goed plan, want die is ineens dodelijk saai als hét moment met de zielige bambi-is-alleen-ogen voorbij is. The Lion King overigens, is prima vulling voor een regenachtige zondag.
