Boekrecensie Adriaan van Dis – Stadsliefde
Aan sommige schrijvers krijg je een hekel omdat je ze verplicht moet lezen en ‘niet klaar’ bent voor zijn of haar verhaal. Ik moest Familieziek lezen van Van Dis en had vanaf bladzijde 1 de pest aan hem. Ik kwam niet door de tekst heen, vond het tenekrommend, te zwaar. Nooit heb ik meer een boek van hem aangeraakt. Als hij voorbij kwam op tv, zapte ik weg. Hoe snel kun je 180 graden draaien?! Van Dis schreef de laatste jaren veel reisverslagen. Over bijna al zijn reizen zijn boeken verschenen. Ook over zijn ‘reis’ naar Parijs, waar hij uiteindelijk 7 jaar bleef. Waar hij van toerist veranderde in Parijzenaar. Toen ik bij toeval las over zijn gebundelde verhalen over Parijs, Stadsliefde, besloot ik al mijn vooroordelen op basis van die paar woorden opzij te zetten.
Herkenbare stadsliefde
Vanaf pagina 1 wist Van Dis mij mee te slepen op zijn wandelingen door Parijs. Niet zo gek als je allebei een grote liefde voor de stad hebt. En hoewel ik veel weet over de geschiedenis van de stad, wist hij me in iedere column wel iets nieuws bij te brengen. Hij schetst situaties alsof je er zelf bij was. Vergelijkt stadsdelen en culturen die je eigenlijk niet met elkaar kunt vergelijken, maar door je mee te nemen in de manier van samen leven, komt hij er mee weg. Ik moest hard lachen om zijn zoektocht naar Reebok’s, slikte een brok weg toen de plaatselijke buurtwinkel met ‘buurtmama’ sloot en kreeg de kriebels van de zwerver die steeds terug kwam. Zwervers horen in het straatbeeld van Parijs. In december maakte ik voor het eerst de duwers mee, die tijdens de spits een handje helpen bij het instappen van de metro naar de buitenwijken. Zelden voel ik me onveilig in Parijs, maar dat was een moment waar ik echt walgde van de stad. Je moet van Parijs houden om dit boek te waarderen, zelfs een beetje bekend zijn met de stad wil je een beetje van de stad herkennen. Dankzij Stadsliefde is mijn liefde voor Parijs nog groter geworden en de liefde voor Van Dis’ reisverhalen ontstaan.
Eye opener
Stadsliefde is niet alleen rozengeur en maneschijn over Parijs. Ook Van Dis komt soms dingen tegen die hij dacht te ontvluchten uit Nederland, maar er net zo hard tegenkomt. De politiek is er niet zo anders. Alleen dankzij de stadsmuren en buitenwijken zijn problemen daar makkelijker af te schuiven op andere partijen. Ik zou Van Dis graag door Amsterdam laten wandelen en over zijn schouder meekijken. Soms lijk ik negatief over de stad, of zelfs over Nederland. De een noemt het gepolariseerd, de ander vind dat ik niet genoeg kijk. Het is nou eenmaal makkelijker om iets in een andere omgeving op te merken, en zeker als iets niet gewoon is. Dat is wellicht het nadeel van veel reizen. Ik ga er vanuit dat iets wat ik ergens anders makkelijk kan krijgen, als vanzelfsprekend ook in mijn eigen stad moet terug vinden. Zelf vind ik het fijn dat ik de verschillen opmerk, want dat betekent voor mij juist dat ik alles observeer. Van Dis was in die zin een eye opener, om te zien dat Parijs niet alleen maar mooi en fashionable is. Dat weet ik van eigen bezoeken, maar het is makkelijk om politieke problemen weg te romantiseren. Amsterdam is een heerlijke stad, iets wat ik een paar jaar geleden absoluut niet uit mijn mond kreeg. Ik woon er prima, kan vanaf deze week weer lekker fietsend de stad door en vind het heerlijk om me te gedragen als toerist in eigen stad. Het gras is altijd groener bij de buren en dat geldt ook vaak voor je eigen omgeving. Van Dis laat je daar even bij stil staan en je niet alleen Parijs opzuigen, maar ook je ogen openen voor je eigen plek.
Adriaan van Dis bij Pauw & Witteman over zijn boek en leven in Parijs:
