Dat ik niet de allergrootste kindervriend ben is bij een ieder inmiddels wel bekend. Vooral als ze gaan brullen, mekkeren en zeuren. Als ze vervelend zijn in een winkel of restaurant. Me voor de voeten lopen in de stad, etcetera.
Sinds mei 2008 ben ik ’tante’ van Max. Een makkelijk ventje, altijd vrolijk en ik wek vaak zijn interesse met mijn sieraden en gadgets. Inmiddels had ik hem een maand niet gezien en hoorde en las ik hoe het met hem gaat. De laatste keer dat ik hem zag, begon hij steeds vaker achter zijn blokkenwagen aan te lopen, te staan zonder zich vast te houden en daar zelf weer van te schrikken en te ontdekken dat het veel leuker is om op beide benen te staan dan je kruipend voort te bewegen.
Nu loopt hij zelf. Zelfs rennen kan hij. Ook breidt zijn woordenschat langzaam uit. Was het eerst nog ‘mama’ en ‘auto’, nu brabbelt hij meer en lacht als je bevestigend knikt.
Nog steeds zie ik mezelf echt niet met een hummeltje rondlopen en dat is ook wel het laatste wat er bij mij op de korte-termijn planning staat. Maar ik vind het leuk om te zien hoe hummeltje Max zich stap voor stap ontwikkeld tot een echt ‘mensje’. Was hij eerder super makkelijk, krijgt hij nu een eigen willetje, dat hij niet onder stoelen of banken steekt. Kon je hem eerder nog gerust in de box zetten als je even wat voor jezelf wilde doen, nu moeten er slotjes op de aanrechtkastjes en is continue alertheid geboden.
Jammer dat je als volwassene niet zo vaak stil staat bij de veranderingen die je doormaakt, de dingen die je bijleert niet meer zo goed ziet. Wij hebben niemand meer nodig om ons te helpen met dagelijkse dingen als eten en drinken, aankleden of wat dan ook. Wij hebben anderen nodig om onszelf verder te kunnen ontwikkelen, te ontplooien en te ontdekken.
De afgelopen 2 maanden heb ik me ontwikkeld als werkende vrouw. Weg lui en ongemotiveerd studentenleven, welkom volle agenda. En ik vind het heerlijk. Ik merk dat ik opleef, omdat ik doe wat ik leuk vind, blijf leren en vooral veel nieuwe mensen ontmoet. Mensen die me inzichten geven waar ik mee verder kan, waardoor ik leer en in sommige opzichten misschien wel verander. En ik ben daar heel blij mee. Stap voor stap ontwikkel ik me steeds meer. Heb ik toch meer gemeen met Max dan ik dacht…