13 Jaar geleden, in de kerstvakantie kwam er een wit wollig dotje de familie De Witte binnen wandelen. Sven, kleine jongen, een Malthezer Leeuwtje. De actiefste uit het nest, de mooiste, de liefste, de schattigste, de baldadigste. Het werd een heerlijk eigenwijs karakter met een duidelijke eigen wil. Hij wist precies wat ‘ie bij wie van ons kon krijgen. We leerden ‘m gekke commando’s, hij herkende bekenden en onbekenden (als ik ’s nachts thuis kwam van het stappen moest ik als eerste naar binnen, of hij blafte het hele huis bij elkaar), maakte ruzie met de buurtkatten en liet zich op z’n kop zitten door andere honden.
Vanaf vandaag is het thuiskomen zonder warme begroeting van Sven. Geen spelletjes meer in de tuin. Geen bal meer gooien. Geen blokje meer om. Geen kerst meer samen. Geen Sven meer. Eerder dit jaar werd hij doof, maar desondanks speelde en at hij er nog lustig op los. Tot hij een tijdje geleden een tumor kreeg. Tijd om onze grote huisvriend te laten gaan. Twee weken geleden liep ik het laatste rondje ooit met ‘m. Vanochtend is hij ingeslapen. Een gek idee, een leeg gevoel. Hopelijk kan ‘ie in de hondenhemel onbeperkt brokjes eten, op poezen & vogels jagen en buiten spelen.
Dit gedicht zegt alles over de vriendschap met en van een hond:
De vriendschap van een hond,
is vriendschap voor het leven,
voor een ander niet te zien,
hoeveel een hond kan geven.
Want ben je eens verdrietig,
dan kijkt ze je aan,
alsof ze zeggen wil,
ik zal altijd naast je staan.
En als je dan weer vrolijk bent,
dan slaat ze met haar staart,
en blaft alsof ze zeggen wil,
dat hebben we weer geklaard.
Zo’n vriendschap is een wonder,
een wonder om te beleven,
geen mens kan zoiets geven.
