Temperatuur en temperament
Sinds gisterochtend ben ik na 2 weken heet en zonnig Barcelona weer in Nederland. Het land zonder zomer in 2011, zo heb ik in het Spaans aan mijn klasje uitgelegd. Door alle verhalen over het slechte weer skipten dezelfde Amerikanen Amsterdam uit hun tour door Europa. Singing in the rain voor dat geld zagen ze niet zitten. En hoewel heet en zonnig de meesten nu als muziek in de oren klinkt, een kleine annotatie. De luchtvochtigheid was afgelopen week rond de 80%. Stel je een Nederlandse benauwde dag over x 2. Plakkerig heet, weinig wind, een felle zon en geen zwoele of koele nachten. Nu bijna 2 dagen later ben ik langzamerhand weer gewend. Want naast de ca. 15 graden temperatuursverschil, werd meteen pijnlijk duidelijk hoeveel invloed die grote hoeveelheden regen op ons humeur heeft. Het gezellige leven op straat resulteert hier vooral in chagrijnige taxichauffeurs, onoplettende fietsers in een plensbui en ongeïnteresseerd horeca-personeel wat zich drukker maakt om collega’s dan klanten. Jammer, dat causale verband tussen vriendelijkheid en temperatuur/zonlicht. Natuurlijk snap ik dat je baalt van het weer, maar als je zelf nog een beetje zonnig gehumeurd bent is het voor iedereen leuker. Een boze kop maakt het weer er niet beter op, zeg ik dan maar.
Rennen, vliegen, opstaan…
Naast het temperatuursverschil, de wisselende temperamenten en nog meer kleinere verschillen, merkte ik gister bij terugkomst op Schiphol meteen op waarom het leven in Spanje (en andere mediterraanse landen) zo fijn is. Het was meteen weer rennen, vliegen, hollen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Volgens schema leven. Alles op tijd. Geen Spaans kwartiertje meer. Niet rustig bij een kopje koffie een krant lezen in een bar, maar vernietigend aangekeken worden want je houdt een tafel bezet. Het getoeter en gescheld op elkaar in het verkeer, het gedram op het vliegveld etc. Nederlanders gunnen elkaar weinig, zeker als het voorrang betreft. Nadat ik thuis kwam, mocht ik tourguide spelen voor vrienden uit Parijs. Die de drukte daar zijn gewend, maar zich iedere keer rot schrikken van gehaaste fietsers, racende taxi chauffeurs en hufterige tramchauffeurs. Jammer, dat ze dat constateren en niet de mooie dingen van de stad onthouden. Die vagen een beetje weg door dergelijke incidenten. Ook door de krappe openingstijden moesten ze zich haasten. ‘s Ochtends laat opstaan, lunchen en dan uitgebreid musea bezoeken en winkelen, kan hier niet. Alles sluit stipt om 17 of 18u. Eten in een restaurant na 21u is onmogelijk. Voor hun moeilijk te begrijpen, want dan begint de dag toch pas echt?
Acclimatiseren en concluderen
Steeds vaker als ik terugkom, merk ik dat ik weer moet schakelen. Echt moet wennen. Ik kan me prima aanpassen, als ik maar even de tijd heb om te acclimatiseren. In de tussentijd, moet ik dit soort jammerlijke dingen steeds vaker concluderen. Ik zit niet vast in Nederland, heel veel dingen zijn hier wel fijn en goed geregeld. Maar als we iets meer zonuren zouden krijgen, weet ik zeker dat Nederland niet alleen meer dat tolerante land is, maar ook dat ‘gezellige’. Niet alleen op feesten en partijen rondom de keukentafel, maar ook op straat, om vragende toeristen normaal te woord te staan. Om op straat iemand gewoon gedag te zeggen of toe te knikken/lachen. Het zijn maar kleine dingen. Maar goh, wat kosten die veel moeite soms!
