Tijd is soms mijn grootste vijand, aan 24 uur in een dag heb ik eigenlijk altijd te weinig. Toch hou ik teveel van slapen om mijn slaap op te geven, bovendien heb ik die heel hard nodig. Zeker nu ik ‘ouder’ ben, lijkt de tijd nog sneller te gaan. Soms wordt je daar keihard op gewezen. Life isn’t always fair. Afgelopen weekend werd dat weer eens duidelijk. Te jonge mensen uit een nog niet lang geleden verleden, krijgen niet de tijd die ze nodig hebben om hun dromen uit te laten komen. De klok tikt. Pijnlijk hard soms.
De mensen die het niet gegund is om hun dromen na te streven, zijn mijn motivatie, om alles in ieder geval te proberen. Lukt het niet, pech, dan is het een goede leerschool geweest. Spijt dat ik het niet heb geprobeerd kan ik er niet van krijgen. Zij bewegen mij om knopen door te hakken, waar ik al langer tegen aan hikte. Stappen te zetten waarvan ik normaal gesproken nooit de eerste pas had gemaakt. Sommige paden ingaan, vind ik doodeng. Maar ze overslaan, deuren dicht laten die op een kier staan of dingen laten omdat het niet standaard is, dat nooit. Time is ticking…
Een tijdje geleden schreef ik een persoonlijk stuk (in het Engels) over mijn onrust, de kriebels om dingen anders te doen en het onder ogen zien van een onbewuste angst. Time is ticking. Ik doe veel en prop mijn dagen graag vol. Zodat ik voel dat ik leef. Carpe diem. Behalve de dag plukken, probeer ik iedere dag iets te doen waarbij ik uit mijn ‘comfort zone’ stap. Iets dat eng is, of apart. Iets onverwachts of spontaans. Wat ik daarvoor terug krijg? Leven. En alles wat daarbij hoort.
Time is ticking. Laat je niet opjagen of bang maken, maar durf stil te staan bij je dromen, wensen en mogelijkheden. Het leven is te kort om iets te doen waar je niet blij van wordt.
