Turned down

Again. Deze keer greep ik niet mis bij de supermarkt waardoor ik de laatste flacon Robijn, net in de aanbieding, niet mee kan nemen. Ook niks mis met vriendlief. Sterker nog, de uitdrukking ‘Alles went, behalve een vent’, daar kan ik me niet in vinden. Tuurlijk, af en toe kan ‘ie me, zowel positief als negatief, versteld doen staan, maar na bijna vier jaar samen, kan ik hem handelen.

Nee, weer een turn down op een sollicitatie. Natuurlijk ben ik voor een bijbaantje of stage wel vaker afgewezen. Soms om de meest uiteenlopende redenen. Maar afgewezen worden om wat voor reden dan ook, is nooit leuk. Een verzoek om een traineeship werd vorig jaar wel heel bruut afgewezen. Aangezien ik op jonge leeftijd samenwoon, zou ik niet ambitieus zijn, laat staan flexibel.

Die laatste kreeg ik ook gister weer om mijn oren. Tijdens het gesprek kwam de vraag of ik bereid was te verhuizen voor deze baan. Het kantoor zit in Amersfoort, en ik zou andere vestigingen elders in het land moeten bezoeken. Amersfoort – Meppel is prima te reizen en past in onze planning, om over een aantal jaar meer die kant op te verhuizen. Maar niet op korte termijn. Zonder vaste contracten geen hypotheek, en in deze crisistijd zouden we ons huis niet eens kwijt raken. Iets wat we op dit moment ook helemaal niet willen.

Uiteraard zit er meer achter, want dit is natuurlijk een reden waar je niets mee kunt. Mag je zoiets verlangen van (potentiele) werknemers? De moed is me even in de schoenen gezakt, terwijl iedereen me probeert op te beuren om meteen een andere leuke vacature te zoeken. Hoe kom ik als onervaren bijna-afgestudeerde op de arbeidsmarkt? Tuurlijk had ik een bijbaan kunnen zoeken die bij mijn studie aan sluit. Maar als je tijdens je (droom)studie moet stoppen, heb je daar ff geen zin in. Zeker niet als de alternatieve studie een noodgreep is. Ik moet wat, waar zitten zo min mogelijk exacte vakken in, waar kan ik wat mee? Toen was Communicatie hot, lagen de banen er in voor het oprapen. Nu ik bijna afgestudeerd ben, weet ik ongeveer wat ik wil. En is er wel communicatie involved, maar niet de hoofdzaak.

Had ik toen maar geweten wat ik wou, dan was mijn CV allang gerichter. Nog steeds heb ik genoeg ambities, ik wil veel, kan slecht kiezen. Maar hoe zet ik alles op poten, hoe bereik ik dat?

Veel vragen, wat me onzeker maakt. En wéér een afwijzing maakt dat ik nóg meer ga twijfelen. Genoeg gekniest. Gister al in een hoekje van de bank gekropen, vandaag een nieuwe dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Alle balletjes maar laten rollen, in de hoop dat er eentje in de goal terecht komt. No matter how long it will take. Ik wil doen wat ik leuk vind. Omdat ik dat ook kan. Lang leve Vacaturbank en Monsterboard?