…spelen in de sneeuw. Gistermiddag kriebelde de schaatskoorts waar die niet gaan kon. Zaterdag werden er in de buurt van Giethoorn nog tochten gereden, dus positief gestemd togen vriendinnetje S. en ik met onze schaatsen, 6 lagen kleding en goede moed richting het grote water. Allebei voelen we ons helemaal in ons element op de schaatsen, lekker vaart maken en gaan. Het liefst op donker ijs, tussen het riet.
Eenmaal in de buurt waren zelfs de kleinste slootjes weer open gewaaid, de tips die we hadden gekregen lagen er verlaten bij en de plaatselijke ijsbaan was nog niet open. Op de terugweg, toen ons de schaatsmoed in het ijs was gezonken, was deze wel open en besloten we toch een rondje te wagen. Een ijsclub waar keurig wordt geveegd en gedaan. Waar entree betaald moet worden. Maar waar het ijs meer weg had van een cellulitis-bovenbeen dan een fijne ijsbaan. Met iets te veel vaart vast komen met je schaats in een schuur, of over hobbelig ijs heen moeten schaatsen kan voor lelijke valpartijen zorgen. Gelukkig kwam het niet zover, maar om erger leed te voorkomen aan de net geslepen ijzers waren we er na 3 rondjes wel klaar mee. En met ons nog vele andere bezoekers, dat waren dure rondjes. Belachelijk dat ze met zulk ijs toch 4 euro per persoon durven vragen! Vraag dan de helft, want ze wisten zeker weten wel dat het slecht ijs was.
Uiteindelijk zijn we afgedropen voor warme Schoko bij S. thuis. De schoko werd winterthee met een broodje worst, zelfs van 3 rondjes buitenlucht krijg je (lekkere) trek. In de auto hadden we al ietwat jolig gezegd dat we maar een sneeuwpop moesten gaan maken als het schaatsen geen middagvulling zou worden. En nadat we er een paar keer om hadden gelachen, trokken we toch maar de sneeuwschoenen aan en gingen aan de slag.
Allebei konden we ons de sneeuwpret van vroeger herinneren; in een warm ski-pak op de slee, sneeuwpoppen bouwen met vaders en sneeuwballen gooien met de buurt. Waarom er mankracht bij nodig was, werd snel duidelijk, na het rollen van 3 flinke ballen moesten ze ook nog op elkaar… Toen de pop enigszins vorm kreeg, pauzeerden we even met een lekker bord soep. Daarna vlug verder met het improviseren van ogen, neus, mond en de bekende knopen. Zelfs een bezem kwam er aan te pas. Ondertussen sneeuwde het weer onophoudelijk, maar dat kon de pret niet drukken, net als het feit dat het inmiddels donker was. We improviseerden en schaafden er lustig op los, kregen publiek met nog wat laatste aanwijzingen en uiteindelijk konden we met onze nieuwe vriend op de foto, trots en met gloeiende wangen van ons gezwoeg en de vele lagen kleding.
Wat was het fijn om weer even ‘klein’ te zijn, je te kunnen vermaken met een middagje buiten spelen! Een duidelijke foto van het eindresultaat is er nog niet, iPhones en donkere omgevingen zijn geen goede combi, maar die volgt zeker.
