Wat begon als een combinatie van een ruime drie weken werk/vriendenbezoek/kerstvakantie naar Kenia rond de feestdagen, werd uiteindelijk een periode van bijna twee maanden schuilen voor corona. Iets wat voor COVID-19 onmogelijk leek – ongepland langer op afstand werken – maar nu door mijn opdrachtgevers van harte werd toegejuicht. Met iedere berichtgeving uit Nederland alleen maar negatief en met nog meer beperkingen. Ook de behoorlijk deprimerende berichten na iedere persconferentie en het vreselijke weer bij op en er was ook maar weinig motivatie om terug te gaan. Tel daar de enorme gastvrijheid van Martine & Daan, hun heerlijke gezin en het heerlijke weer + de verantwoorde COVID maatregelen bij op, et voila. Oh, bijna vergeten dat ik ook tijdelijk even niet terug kon/mocht omdat de vereiste sneltest 4 uur voor het boarden in Kenia niet beschikbaar was. Mega vervelend…
Voor COVID probeerde ik iedere winter een maand op reis te gaan; de Nederlandse winters zijn – mits er flink wat schaatspret te beleven valt – niet aan mij besteed. Een maand was ook altijd wel de max vanwege werk, maar ook omdat ik toch wel erg gehecht ben aan Amsterdam en dierbare familie en vrienden. Ook kan ik een behoorlijke einzelganger zijn en is privacy mij veel waard, heb ik een fijn huis incluis vrij uitgebreide garderobe die ik graag afwissel.
Maar dankzij Corona veranderde alles en op wat korte tripjes en een weekje vakantie in Italië na, leek er geen grote reis in te zitten. Toen begon kerst in Nederland er wel erg somber uit te zien, en klonken de berichten van Martine me als muziek in de oren. Bovendien was ik al langer aan een onderzoeksproject begonnen, dus mooie combi. Twee maanden van huis zijn, bij andere inwonen, vooraf had ik waarschijnlijk nee gezegd. Maar het werkte, ook omdat ik gewoon op doordeweekse dagen mijn eigen agenda had en plan trok. Het scheelt enorm dat ik al eerder in Kenia geweest was en niet meer het gevoel had dat ik van alles ‘moest’, waardoor er ruimte was voor onvergetelijke encounters, ik antwoorden kon vinden op belangrijke onderzoeksvragen en dromen werkelijkheid konden worden. Ook vond ik het heerlijk om iedere keer weer een nieuwe co-working te ontdekken en te merken wat mijn voorkeuren daarin zijn. Werken onder de parasol in de tuin inclusief stroom en werkend wifi was één van de grootste zegens. Waar ik me de maanden ervoor ontzettend opgesloten voelde in een veel te klein wereldje, bloeide ik weer helemaal op. De eerste keer weer in een vol restaurant was ronduit bizar en de tranen sprongen me een aantal keer in m’n ogen als ik ondernemers sprak die hard waren geraakt door het virus, maar ook de creatieve ondernemers die keihard aan het knallen zijn. Nairobi is een heerlijke stad – helemaal als je weet waar je moet zijn. Veel hipper en kosmopolitischer dan de meeste mensen denken. Ik heb me er geen seconde onveilig gevoeld – maar dat heeft ook te maken met de avondklok.
In de laatste week viel de term ‘covid-refugee’ en hoewel ik er geen seconde zo bij stil had gestaan, is dat natuurlijk wel wat ik was. Eentje die zich ontzettend welkom heeft gevoeld, zowel bij gastfamilie als de overige aangedane plekken en ontmoette mensen.
Het is een tijd die me veel heeft geleerd over verantwoordelijkheden nemen (zij het onder enige dwang zijn de Kenianen daar toch iets beter in dan wij eigenwijze Nederlanders), over het wildlife en de natuur. Over de Afrikaanse Hakuna Matata mentaliteit en hoe ik die helemaal beu was tijdens de laatste dagen, wetende dat ik weer naar oh zo keurige beschaving zou gaan waar mensen gewoon op tijd komen en afspraken na kwamen. Ik weet de leukste werkplekken, de lekkerste hamburgers, lekkerste strandjes, de weg met de meeste hobbels, ik zag met eigen ogen hoe de opbrengsten van de crowdfunding campagne van Farm to Feed goed terecht kwam (daarover later meer), sliep in de open lucht in een treehouse hotel, knuffelde met giraffen, leerde nog meer over thee en waardeerde zowel het leven daar als mijn eigen leven in Nederland des te meer.
Wat me het meest is bijgebleven? Hoe bijzonder het is om zomaar twee maanden uit het gareel te ontsnappen en opgenomen te worden in het gezin en leven van een van je dierbaarste (ook nog zwangere) vriendinnen waarbij al bijna twee jaar afstand niet uit maakt, meer tijd door te brengen met bijna 3-jarige Freya (die me de geweldige naam ‘Appelsap’ gaf), zoveel leert over natuur en cultuur van ultieme reis rondleider Daan en even het gevoel hebt dat je zelf even echt daar woont. Dit was exact wat ik nodig had om me weer even levend te voelen, want om die lessen en eye-openers reis ik juist zo graag. Nogmaals alle dank en liefs voor de Vreeburgjes in Nairobi.
En als je denkt dat ik Kenia nu wel heb uitgespeeld, fout! Het lijstje voor de volgende reis wordt ook alweer steeds langer. Hopelijk dan niet meer als COVID-refugee, maar op babybezoek en doorreis naar andere avonturen.
