Na een paar dagen uit m’n doen te zijn geweest door een lichaam wat me even terug floot, was vandaag een heerlijke dag. Mooie resultaten neergezet, leuke dingen gedaan en me gerealiseerd dat ik meer op eigen kracht kan dan ik had gedacht. Al ben ik alle hulptroepen en steun eeuwig dankbaar.
Op zo’n moment ben ik helemaal happy. Omdat er na iedere dag weer een nieuwe komt, die nog meer te bieden heeft. Waar ik weer het maximale uit (mezelf) kan halen. Het klinkt allemaal zo logisch. Oud worden. Gisteravond had ik een verjaardagsfeestje, het feestvarken werd 30. Een week ervoor probeerde ze deze dag nog te ontlopen, tijdens de borrel was het acceptatieproces achter de rug.
Waarom vinden we ouder worden zo erg? Mij is het laatste jaar helaas duidelijk geworden dat oud worden niet vanzelfsprekend is. Misschien dat ik er daarom ook niet tegenop zie. Ik vind het juist mooi. Je leert prioriteiten stellen, doorloopt verschillende fases in je leven en cliché maar waar; ouder worden komt met de jaren.
Terwijl ik hier dankbaar en blij zit te wezen met mijn leventje, zal morgen het leven van een 30-jarige verloren gaan. Ik zit hier in een tweestrijd. Mijn eigen ‘happy feelings’ versus de oneerlijkheid van het leven. Maar dát is het leven. Een grote tweestrijd, waar je je zelf een weg doorheen moet slaan. Helaas krijgt niet iedereen daar evenveel tijd voor en pakt het niet altijd positief uit.
Nog meer genieten van de tijd die ik wel heb en de dingen die ik mee mag maken. Iedere dag weer. En extra voor die mensen die het niet gegund is.
