Vandaag leek het einde van de zomer definitief. Een echte grijze druildag. Inmiddels begint het zonnetje langzaam door te komen, is er buiten weer meer leven in de brouwerij en zijn de katten weer wat rustiger, na baldadig de hele dag binnen te zijn geweest. Niet dat ze niet naar buiten kunnen, in tegendeel. Maar het blijven katten en geen waterratten.
Ik vind het na al die warme dagen wel even lekker. Wat verfrissing buiten, maar ook binnen koelt het lekker af. Het is even anders wakker worden, want de tuindeur open zetten met deze buien is niet handig, ontdekte ik vanochtend. De ochtenden beginnen ook weer wat donkerder te worden, niet echt opsta-bevorderlijk. Dat het ‘s avonds eerder donker wordt, vind ik wel weer wat hebben. Ik moet me inhouden om niet al toe te geven aan de pepernoten en taai taai poppen.
Toch heeft het wel wat, de herfst. De verkleurende wingerd, van geel naar dieprood over een maandje, de vallende bladeren, de zwart kleurende olijven. Zelfs alle kruisspinnen zien er wel weer grappig uit in hun webjes, mits ze niet op plaatsen zitten waar ik langs moet. De harde wind die om het huis suist, door je haren wappert en de geur van vallend blad verspreid. Ik krijg alweer zin om met een pot thee, dekentje en goed boek op de bank te kruipen. Kaarsjes aan, muziekje op, lekker knus.
Binnenkort de zonnebank maar weer eens onder het stof vandaan halen, tegen de herfstdip en winterdepressie. Want helemaal zonder zon, is wel erg afkicken. Daarom ga ik nu nog even een frisse neus halen, een rondje rozenperk doen in het park. Wat stiekem nu op haar mooist is. Morgen in m’n pauze, ga ik lekker winterlaarzen shoppen. Je zou maar uitglijden met je slippertjes over de vallende bladeren. En aan huis gekluisterd zitten tijdens sombere, natte dagen…
