Wat een opluchting, verlossing en weet ik veel wat nog meer. Vandaag is de afsluiting van ‘Het Glazen Huis’ van Serious Request 2009. De trein zou je er heen brengen, naar het mooie Grun. Dat ging deze week natuurlijk al mis, maar de Stadjers bleven lekker om het huis heen drommen.
Een goed initiatief; een week niet eten en betalen voor verzoekplaatjes. De opbrengst gaat ieder jaar naar een goed doel. Het eerste jaar waren dat hongerige kindjes in Afrika, het tweede jaar oorlogsslachtoffers etc. Het ging van kwaad tot erger. Behalve dit jaar. Zelfs Marco Borsato was een beter doel geweest dan malaria. Dit jaar is serious request echt van een mug een olifant maken!
Sowieso snap ik niet dat mensen de hele dag naar een huis kijken met een stel apen erin. De tijd van Big Brother is geweest, zou je denken. Het tegendeel blijkt waar, ik ben een van de weinigen die niet kijkt naar alle heisa rondom SR09. Toen ik gister in Groningen liep, stond er een handjevol publiek te kijken naar 3 glazen containers waar eigenlijk niets is te zien. Ja, het is knap om een week niet te eten. Ja, iedereen heeft wel geld over voor een verzoeknummertje. Maar ik had wel 100 andere goede doelen kunnen verzinnen waar het geld naartoe had gemogen. Waar ik meer sympathie mee heb, want wij Westerlingen zijn zelf te dwars om onze malariapillen trouw en goed in te nemen. De plaatselijke bevolking heeft geen geld voor preventie en lijdt er het meest onder. Maar op de lange termijn zal daar niets aan veranderen. Heel goed dat er weer wat hongerige buikjes gered kunnen worden van wat ze vandaag binnen halen. Het haalt alleen niets uit.
Serious Request; van een malariamug een olifant maken. Bij mij is alle sympathie voor het initiatief en de uitvoering verdwenen. Ik vind SR nog irritanter dan een zoemende malariamug.
(Ja ik weet wel dat het eigenlijke doel het Rode Kruis is, maar ik vind het gewoon stom).
