Het aanbod op tv verloedert. Dat kan ik concluderen na een dagje nostalgische programma’s en herinneringen ophalen in het museum voor Beeld & Geluid gister, met daar aansluitend een avondje tv.
Wat ik me nog heel goed kan herinneren, is dat wij op zaterdagavond, ik zal een jaar of 7 geweest zijn, na het eten in bad of onder de douche gingen, en in onze pyamaatjes mochten ‘opblijven’. Dan begonnen we met Kinderen voor Kinderen, waar we meezingend voor de tv zaten. Daarna kwam Jules Unlimited en Oppassen, wat ook mijn ouders mee keken. Met een glas cola en wat chocola, en later op de avond mochten we chips. Weekendeten, wat ik hier al jaren tevergeefs probeer door te voeren, maar wat door mijzelf ook iedere keer jammerlijk mislukt. Alleen chocola in het weekend hou ik niet meer vol.
Inmiddels is er op zaterdagavond zeker weinig op de buis, wordt Sesamstraat op een tijdstip uitgezonden dat de kids net van de creche worden opgehaald en is het Klokhuis niet meer wat het geweest is.
Vanavond trek ik de spelletjes maar eens uit de kast, en laten we de beeldbuis maar een avondje rusten. Want als Gorden’s geflopte ‘Singin’ Bee’ in komkommertijd weer uit de kast gehaald wordt, heeft RTL bij mij helemaal afgedaan.
Toch zielig voor neefje Max, hopelijk is de Duitse tv minder verloedert en kan hij ook nog met z’n ouders voor de buis zitten op zaterdagavond, als ‘ie straks wat ouder is. Want daar heb ik fijne herinneringen aan. Net als de sinterklaasintochten op zaterdagmiddag, al pannekoekenetend voor de buis.
Kinderen voor Kinderen. Gelukkig hebben we de cassettebandjes nog...
Toen ik op mijn 14e begon met werken op de zaterdagavond, moest ik vlak voor de koffie met chocola kwam, aan het werk. Iets waar ik in het begin best moeite mee had, want ik vond het altijd reuze gezellig. Met z’n allen voor de buis, samen bepalen wat er op kwam, samen lachen om dezelfde dingen. Toen Oppassen stopte, was er eigenlijk niets meer wat we gezamenlijk wilden zien. Iedereen werd ouder en de zaterdagavond werd steeds meer een stapavond.
Gedaan met een mooie traditie. Gedaan met goede tv. Leve de commercialisering. De chocola bij de koffie, is nog steeds standaard zaterdagavondprik. En ook al zitten de ouwe lui met z’n tweetjes op de bank, de zak is aan het eind van de avond traditiegetrouw leeg. Niet alles hoeft altijd te veranderen…
