De ene keer vind ik het een hele slechte eigenschap van mezelf, een ander moment kan ik er van genieten: terugkijken. En in sommige gevallen, terug verlangen naar die tijd, die gebeurtenis of naar het moment van een bepaalde keuze, omdat ik toch een andere had moeten maken.
Inmiddels zijn er 7 jaren ‘student zijn’ verstreken. Een periode met veel hoogtepunten, waar ik veel heb geleerd over hoe mensen in elkaar steken en al vrij in het begin van mijn studie werd geconfronteerd met het feit dat dingen niet altijd lopen zoals je wilt of in gedachten had en het leven niet alleen maar mooi is. Iets wat ik tot toen nauwelijks besefte.
Zeven jaar. Steeds vaker word ik overvallen door een moment van bezinning, reflectie. Wat als? Als ik toen? Hoe had ik dat aan moeten pakken? Heb ik er juist aan gedaan? Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Ik kan mezelf dezelfde vragen blijven stellen, spijt hebben, maar ook bewust kiezen om niet meer terug te kijken maar juist vooruit. De toekomst kan ik zelf sturen. Dat ik niet tijdens mijn studie naar het buitenland ben geweest, wil niet zeggen dat die kans er niet meer is.
Afgelopen dagen een boel nagedacht, steeds weer tot de conclusie komend dat ik nog jong ben en de wereld aan mijn voeten ligt. Beperkingen omzetten naar kansen, dromen omzetten naar werkelijkheid. Ik ben mijn toekomst. Met een verleden waar ik graag aan terug denk, want het heeft me gebracht en gevormd tot wat ik nu heb en ben. Zeker geen tijd die verloren is. Verstreken tijden, die het herleven af en toe best waard zijn, om me scherp te houden.
