Oktober 2004, zaterdagnacht in de plaatselijke boerendisco. Status: beneveld gezellig en net weer vrijgezel. Via via worden we aan elkaar voorgesteld; lief en ik. Hij was de hele avond al aan het praten met een andere dame, dus bleef ik gezellig doen met onze wederzijdse bekende.
Augustus 2005, donderdagnacht in de plaatselijke kroeg. Status: beneveld gezellig en weer vrijgezel. Gespot: vrienden van lief, die leuke krullenbol van toen. Elkaar net gemist, hij bleek net naar huis. Toch z’n nummer gekregen. Na een week veel heen en weer sms’en, afgesproken op de donderdag nadat ik zijn vrienden lastig viel.
Dat is vandaag (eigenlijk 11 augustus 23.30u) precies vier jaar geleden. Sindsdien zijn we samen en zijn we niet meer van elkaars zijde afgeweken. Van onze eerste ontmoeting bleek ook nog toevallig een foto, dus die 2 minuten lijken toen al bepalend te zijn geweest.
Vier jaar klinkt lang, maar het lijkt veel korter. Onze eerste ontmoeting, afspraak en eerste weken samen kan ik me nog heel goed herinneren. Sindsdien zijn we allebei erg verandert, in ieder geval qua levensstijl. Na een half jaartje nog regelmatig op pad, hadden we dat allebei wel gehad, verruilde ik mijn actieve studentenleven in Grun voor een baan in Meppel en gingen we hokken.
Nog geen half jaar later beek het appartementje (vakantiehuis volgens zwager J.) toch wat te klein voor twee personen en begonnen we onze huizenjacht. In november dit jaar wonen we alweer drie jaar in ons schattige optrekje.
Als het goed is, is voor mij de studententijd nu echt voorbij en verricht ik vanuit ons voormalige arbeidershuisje noeste arbeid. Lief heeft de winkel waar hij werkte toen we elkaar net kenden, verruild voor een commerciële baan met leasebak, dus we voldoen al helemaal aan alle stereotypen voor ‘burgerlijk’. Zo ziet iedereen ons ook graag, maar valt het met dat burgerlijke reuze mee. We hebben ons leven samen en daarnaast ook ons eigen ding. We laten elkaar vrij en daardoor vliegen die vier jaar voorbij.
Het is leuk om elkaar te zien groeien in nieuwe levensfasen, te zien dat we beide niet stil staan. We kunnen elkaar nog steeds vlinders bezorgen, aan het lachen maken, bij elkaar uithuilen en af en toe met deuren slaan. De doordeweekse dagen zijn meestal weinig spannend, maar de weekenden zijn ‘voor ons’. We hebben nog veel plannen samen, voor ons huis, voor ons volgende huis, voor de toekomst en hopelijk zullen we uiteindelijk samen oud worden ergens op het Franse platteland, wat nog steeds mijn droom is.
Vandaag ons vier jaar samen zijn vieren zit er niet in, ik vertrek zo naar Amsterdam voor een werkdag daar en eigenlijk hou ik daar ook niet zo van. We weten het allebei, we gaan voor nog vele jaren samen en de toegevoegde waarde van cadeaus zien we allebei niet echt. Zelfs die mooie bedel van Thomas Sabo niet. ‘Ons’ moment komt nog wel, op een onverwacht moment. Zo burgerlijk dat we vanavond met z’n twee uit eten te gaan, zijn we gelukkig niet.
