Vandaag is het alweer 5 jaar geleden dat je overleed opa. En dit schrijven wordt ieder jaar lastiger. Omdat je steeds meer mist. Wij leven onze levens, dat gaat gewoon door. Maar voor jou is het plots gestopt. Het afgelopen jaar werd de familienaam zeker gesteld en hoe gek het ook klinkt, ik vind het een fijn idee dat de naam De Witte nog een tijdje wordt doorgegeven.
Als ik papa zo met Gino zie spelen, herinner ik me de uren ravotten met jou. Op verjaardagen in onze pyjama’s. Niets was te gek. Op je rug klimmen, boksen, klieren. Maar als je er genoeg van had dan was het ook klaar. Je kon dan best streng zijn. En ook weer heel geduldig. Bij de vogels, als je ons iets wilde laten zien of leren. Je genoot ontzettend van kleine dingen als een roodborstje in de tuin, een kleinkind wat je op je vingers kwam kijken als je iets aan het maken was. Afgelopen weekend zag ik op Vlieland 2 fazanten. Trots als een pauw dat ik ze herkende, want dat heb jij me geleerd. Wat je ons ook allemaal hebt geleerd is om niet te (ver)oordelen. Wat je ook ergens van vond, je stopte je mening het liefst zolang mogelijk weg. Totdat je vond dat je moest ingrijpen. Het grappige aan ouder worden is dat er zoveel van die kleine details terug komen, zoals dit. Je was een stille genieter, het was aan je te zien als je genoot en je wilde niets liever dan dat iedereen blij en gelukkig was. Om kleine en grote dingen.
Ik realiseer me nu pas hoe bijzonder het was dat we jouw ouders nog gekend hebben, beppe en besse. Iets wat Gino niet meer zal meemaken.
Je bent een mooi voorbeeld geweest en ik probeer alle lessen steeds bewuster na te leven. Vorig jaar zagen we samen het Noorderlicht, dit jaar vieren we samen het leven. Op reis, want ik mag weer op avontuur dit weekend. En wat had ik mijn verhalen nog graag met je kunnen delen.
