Vol verwachting

De discussie of de pepernoten nou wel of niet al in de winkel mogen liggen, is alweer een tijdje aangewakkerd. Enkele supermarkten zijn teruggefloten, wat natuurlijk volkomen terecht is. In augustus hoor je je nog niet te verlekkeren aan alle winterse lekkernijen. De overgang van fruit en frisse salades naar kruidige noten, zoet marsepijn, chocolade en taai taai is te groot. Daarbij, het effect van het snoepgoed rondom Sinterklaas verdwijnt, want er is niets speciaals meer aan.

Deze week viel de eerste Intertoys gids alweer in de bus. Zus en ik grinnikten hoe enthousiast we daar vroeger van werden, dat we er ruzie om maakten en dat mijn ouders moeite deden om via via voor iedereen een boekje te regelen. Dan bleven wij en de speelgoedgids tenminste heel.

Typisch dat je als kind zo vol verwachting kunt zijn van iets zo onbelangrijks als Sinterklaas. Niet dat ik het niet leuk vind, in tegendeel. Maar dat heeft dan meer te maken met de gezelligheid er om heen en onze familietradities. Net als avonden voor je verjaardag wakker liggen om je cadeaus. Niet kunnen slapen de avond voor je kinderfeestje. Wakker liggen omdat je weer fluor moet bij de tandarts.

Kinderen zijn veel meer bezig met wat ze kunnen verwachten. Positief of negatief, het niet weten wat er komen gaat, zorgt voor slapeloze nachten. Soms vind ik het wel jammer dat dat kinderlijke enthousiasme verdwijnt naarmate je ouder wordt. Komt dat omdat je te vaak bent teleurgesteld, dat je verwachtingen niet aansloten bij het werkelijke? Of omdat we dingen voor lief nemen, omdat het er nou eenmaal bij hoort?

Soms lig ik nog wel eens wakker, vol enthousiasme over iets dat komen gaat. Maar die hoogtepunten lijken steeds minder te worden, gewoner in ieder geval. Tegenwoordig lig je niet meer wakker voor een vakantie, want iedereen gaat minstens twee keer per jaar. Een nieuwe auto, laptop of zelfs een nieuw huis? Daar is eigenlijk weinig bijzonders meer aan. Hoewel ik me er soms enorm aan irriteer, is mijn lief daarin heel anders en weet hij me daar mee te vertederen. Een nieuwe bedrijfsauto? De brochure ligt al weken in huis, alle (technische) specificaties kent hij uit zijn hoofd.  Een paar dagen Zwitsterland? Hij verkent al dagen de omgeving via Google Maps. Een mountainbike? Zelfs als die al twee maanden onder het afdakje staat, komt het boekje nog regelmatig uit het nachtkastje.

Stiekem moet ik dan terug denken aan verjaardagen waarop we een nieuwe fiets kregen; bij het ontbijt zag je dan eindelijk weer de fiets, die je weken ervoor bij de fietshandel had uitgezocht. De hele dag mocht de fiets dan, op een kleed, in de kamer staan. Vol trots kon je dan je visite laten zien wat voor stoere, grote fiets je gekregen had.

Vol verwachting klopt mijn hart. Voor al wat komen gaat. Op welke manier dan ook…