Cocooning

Vreemde in huis

Vreemd huis

Een vreemde in huis
Geen nare verhalen over inbraken of insluipers gelukkig. Gister schreef ik nog over ‘winning’. Maar het leven bestaat uit 2 dingen; het leuke, winning, en het iets minder leuke, losing. You win some, you lose some. Gisteren verloor ik het gevoel van een thuis in een huis waar ik jaren met veel plezier heb gewoond. Hoewel de spullen op papier al verdeeld waren, stonden ze nog steeds in Meppel. Om weer een stukje van het hoofdstuk af te sluiten, werd het hoog tijd om ook dat te regelen. Terwijl ik in dat huis stond, wat zo als thuis heeft gevoeld, merkte ik dat ik een vreemde was geworden voor dat huis. Ik voelde me als een vreemde in eigen huis, al was het niet eens meer mijn huis. De spullen werden ingeladen en mijn verleden paste in een compact busje. Alles gaat in de opslag bij mijn ouders, tot ik een stulp heb die ruim genoeg is om daar weer wat van te gebruiken.

Tweede kans
Hoewel je natuurlijk het liefst opnieuw begint met nieuwe ‘schone’ spullen, die niet ‘besmet’ zijn met herinneringen en gedachten, hechte ik er teveel waarde aan. Zoals de eettafel, wat mijn eerste ‘volwassen’ meubelaankoop was. De 2 grijze IKEA PS stoelen waar ik ongeduldig op heb zitten wachten. De rieten stoel van oma, die via de kamer van mijn zusje ineens mijn huisje binnen sneakte. De rokersstoel, die ik samen met oma, moeders en zusje tijdens een kringloopsessie scoorde voor ik ging studeren. Toen lelijk eiken met een jaren 60 kleurtje groene bekleding, inmiddels gepimpt tot zwart wit veel te chique poezenbed. Alles was tot in de details op elkaar afgestemd, nu is het een ‘geordende’ chaos, rustig wachtend op de tweede kans die ze zeker gaan krijgen. Hoe vreemd het ook was, het voelde ook goed. Het is niet meer mijn thuis en zo voelt het nu dus ook absoluut niet meer. Aan al het goede komt een eind, dit was het einde van het goede in mijn vorige huis. Ik heb mijn oude huis ‘overwonnen’.

Vreemd huis

Sabine de Witte