Niet de bekende Amsterdamse wallen, het bruisende red light district. Maar gezichtswallen. Het viel me op toen ik gisteren in de tram zat. In geen enkel land valt het zo op als in Nederland. Nederlanders hebben enorme wallen. En kijken zelden blij als ze alleen ergens naartoe gaan. Hetzelfde geldt voor de metro. Lange gezichten. In de trein lijkt iedereen zich te ergeren aan medereizigers. Voor de grap zou je eens op een viaduct moeten gaan liggen om autobestuurders in de file te aanschouwen.
Is in Nederland worden zoveel vermoeiender dan andere landen? En dat terwijl we in zo’n ‘verzorgingsstaat’ leven? Opvallend, zeker als je kijkt naar foto’s van mensen in New York (heb het helaas nog niet zelf mogen aanschouwen). Daar is de prestatiedruk veel hoger, en toch lacht iedereen daar. Geen moeilijke gezichten. Hetzelfde in Stockholm, waar het het hele jaar donkerder en kouder is dan bij ons.
Volgens mij genieten we veel minder. We maken ons drukker om de beperkingen, dan dat we stil staan bij de mogelijkheden en de kansen, die we vaak onopgemerkt voorbij laten gaan. Als we ons allemaal eens wat minder druk maken om anderen, en alleen om wat we zelf doen, scheelt dat volgens mij al een hoop slapeloosheid. Laten we niet langer meer struikelen over die wallen, maar met opgeheven hoofd en een glimlach genieten. Iedere dag weer. Weer of geen weer. Dan ziet ons grauwe kikkerlandje er al stukken vrolijker uit.
