Het is hier een beetje stil geweest. Vorige week was ik zo druk, dat ik geen tijd kon vinden om te schrijven, laat staan vooruit te bloggen. Dan verschuiven prioriteiten soms helaas. Vrijdag zou ik daar wel mee bezig gaan. Maar toen kwam donderdagavond het bericht van de vliegtuigramp. Wat vreselijk. Hoe bizar. Ik voelde me even ontzettend nietig. Toen voelde alles wat ik wilde schrijven ook zo onbelangrijk.
In de loop van vrijdagochtend kreeg ik een e-mail, of ik als frequent flyer en reisdeskundige mee wilde werken aan een radioprogramma. Wat als ik in dat vliegtuig had gezeten? Wat als er iets mis gaat tijdens je reis. Wat als.. Ik bedankte vriendelijk. Dit is niet een situatie om eindeloos te analyseren. Er is in dit geval geen ‘wat als’. Ik wil niet nadenken over hoe ik mijn volgende vlucht binnenstap, want natuurlijk zal dit ongeluk dan door mijn hoofd heen gaan.
De afgelopen dagen is heel Nederland in de ban van de ramp. Velen zijn een geliefde of bekende verloren op een manier die niet te bevatten is. Veel woorden, maar nog weinig daden die de waarheid aan het licht brengen. Activiteiten werden geannuleerd, mensen om hun gedrag op social media becommentarieerd. IJsjes verkopen zou niet gepast zijn, op festivals werd een minuut stilte gehouden. Donderdagavond organiseerde ik een event en halverwege kreeg ik een bericht dat het respectloos was dat het doorging en dat we er ook nog over twitteren. Ja, het was reisgerelateerd. Een deelneemster vertrok in paniek na slecht bericht binnen haar vriendenkring. En bij ieder naar buiten gebracht bericht kreeg ik kippenvel.Stoppen kwam niet in mij op. Ook rouwen moet kennelijk binnen een bepaald maatschappelijk beeld. Maar de wereld blijft draaien. Die moeten we ook draaiende houden, want anders krijgen de daders echt hun zin. Dan heeft deze laffe actie echt effect en zal het niet de laatste keer zijn.
Vrijdagavond vertrok ik naar Friesland, voor een weekend met vrienden chillen, varen, lekker eten, spelletjes spelen, kamperen en offline zijn. De gebeurtenis sluimerde in mijn achterhoofd. Helemaal offline zijn lukte niet, omdat ik toch graag wilde weten of er al nieuws was. Die avond kroop ik in een Nomad slaapzak in een tent. Met een heel dubbel gevoel. Bewust aan het genieten van de simpelere dingen in het leven, de luxe van de natuur en het nemen van rust. Onbewust in mijn hoofd bezig met het zoeken naar een antwoord op het waarom. Ik hoop voor alle betrokkenen dat we daar gauw een duidelijk antwoord op krijgen. Dat we te weten komen wat er precies is voorgevallen en ontdekken dat het voor de passagiers maar kort heeft mogen duren.
Het enige wat we nu kunnen doen, is doorgaan. Er voor elkaar zijn. Leven. Iedere dag alsof het de laatste kan zijn. Zodat we op de vraag ‘Wat als’ alleen maar positief kunnen antwoorden.
Ik wens iedereen die op wat voor manier dan ook is geraakt door dit ongeluk, heel veel sterkte en kracht toe.
