Al tijden had ik het plan. Een plan waar ik tegen aan hikte. Waarvan ik het begin niet zag zitten. Maar vandaag was de kick-off, trok ik de stoute (hardloop)schoenen weer aan. Voor het eerst sinds tijden. Een zonnige herfstdag, te veel lekker gegeten de afgelopen dagen en toe aan de energyboost die je er nadien van krijgt.
Hardlopen dus. In Groningen deed ik het met regelmaat, om mijn conditie op peil te houden en omdat het gewoon lekker was. Daar liep ik altijd samen met een vriendinnetje. Lekker door het Noorderplantsoen, of gewoon in de buurt. Als ze niet kon, probeerde ik toch te gaan, muziekje op en lekker je hoofd leeg maken. Als het regende ging ik niet, tenzij het miezerde. Niets is lekkerder dan in de miezer hockeyen en hardlopen.
Toen stopte ik met hockey en ging ik verhuizen. Ik stopte met hardlopen, miste mijn buddy en kon geen leuke route verzinnen. Een paar keer een poging gedaan, als alternatief af en toe gaan skaten, maar ook daar kon ik geen lekkere route voor vinden. De laatste keer dat ik weer een poging tot hardlopen deed, stond op iedere hoek waar ik langs moest, dezelfde nare man. Die keer ging ik heel snel, maar voelde ik me niet geroepen om het weer op korte termijn te doen.
Vandaag fanatiek begonnen. Helaas liet Evy, de begeleidster, me in de steek op m’n iPod, had ik geen GPS voor mijn Runkeeper en dus geen idee hoe ver ik heb gelopen, maar wel een uurtje genoten. Rustig aan gelopen, afwisselend gewandeld, en ondertussen genoten van de herfstzon, de herfstgeur en de vallende bladeren. Zorgvuldig al gevallen kastanjes ontwijkend, om niet geblesseerd te raken. Het voelde weer heerlijk, ondanks mijn gierende longen. Met rode wangen en een big smile kwam ik weer thuis. Die eerste keer viel eigenlijk best mee. Nu gewoon vaste prik, twee keer in de week lopen en volhouden. Weer of geen weer, zin of geen zin. Hoe verleidelijk die bank ook is, ik krijg er niet het voldane gevoel van. En het is toch veel leuker om jezelf na een stuk hardlopen te trakteren op een lekker stuk chocola, dan je continue schuldig te voelen omdat je niet beweegt?
