Soms heb je behoefte aan ‘wijze raad’. Je weet even niet meer of je nou vooruit, achteruit, links, rechts of rechtdoor moet en zoekt wegwijzers. Die kun je vinden in familie, vrienden, bekenden, voorbeelden.
Ik hik er vaak een tijdje tegenaan, voor ik om wijze raad vraag. Bang voor de wijze raad, die ik eigenlijk niet nodig heb maar op zoek ben naar bevestiging van mijn eigen bevindingen. Of bang voor onbegrip. Maar uiteindelijk durf ik de stap te zetten. En vaak zitten mijn raadgevers al klaar voor mijn komst. Dat voelen ze aan.
Het is fijn om mensen om je heen te hebben die je raad geven. Of dat nou is over wat je aan moet naar dat feestje of over dingen die er daadwerkelijk toe doen, dat terzijde. Soms moet je wijze raad juist niet opvolgen, het lot tartten en zien waar het heen gaat. Maar het krijgen van wijze raad is niet vanzelfsprekend. Als je het altijd naast je neerlegt, voelen je raadgevers zich ook niet serieus genomen. Volg vooral je eigen verstand en gevoel. Dat is, naast al die hulptroepen aan de zijlijn, de beste raadgever. Je moet er alleen naar durven luisteren.
Mijn wijze raad. Ik heb dat ook ‘maar’ geleerd van mijn raadgevers. Die het maar zelden mis hebben gehad.
