Zondag in Barcelona stond ik bij de kathedraal naar twee straatmuzikanten te kijken. Ze speelden prachtige klassieke stukken. De kerkdienst was net afgelopen, de kathedraal liep langzaam leeg. Vanaf een plantenbak observeerde ik de muzikanten en de kerkgangers. De kerkgangers hielden even stil bij de muziek, deden hun duit in het spreekwoordelijke zakje en na een tijdje had een grote groep toeschouwers zich om de muzikanten heen verzameld.
Jong en oud, arm en rijk kwam samen om na te genieten van de kerkdienst, om even stil te staan na het ‘christmas shoppen’. Kinderen klapten en gingen er bij zitten, ouderen zag je stilletjes genieten. Een schitterend schouwspel en door de muziek zelfs een ontroerend tafereel. Vanaf de trap kwamen meisjes in hun nette zondagse kleding naar beneden gelopen. Blij met hun blinkende lakschoentjes en mooie kleding, voorzichtig met het spelen en af en toe opkijkend naar hun ouders om te kijken of het goed was wat ze deden.
Het deed me denken aan ‘vroeger’. Toen ik me alleen maar zorgen maakte over het niet beschadigen van mijn lakschoentjes, het kapot maken van mijn rode ruitenbroek en ik vol trots op zondag daar in rond mocht paraderen. Als ik de foto’s zie moet ik lachen om mijn eigen smaak. Maar wat zou het soms fijn zijn om terug te kunnen naar dat ‘onbezorgde’ leventje, waarop tranen gaan vloeien als een stukje lakschoen is beschadigd. Mijn gedachten dwaalden verder af, werden meegesleept door de schitterende muziek. En daar in Barcelona, luisterend naar de muziek, herinnering ophalend, voelde het even als volmaakt geluk.
Terwijl de muzikanten vrolijk bleven spelen, liep ik met een grote glimlach weg. Geen hindernis is mij te groot. Life is treating me well these days…
