Maandagavond 20.30u. Voor het eerst sinds maanden weer een aflevering Grey’s Anatomy kijken. Met thee, deken en iets chocoladigs in de aanslag. En hoewel vorig seizoen minder noodzakelijk: tissues voor het grijpen.
Een geweldige serie, goede acteurs en muziek die je tranen nog sneller aanzwengelen. Vooral de zwaarmoedige Meredith maakt heel wat ellende mee. Waar je je absoluut niet mee kunt identificeren, maar wel heel hard bij kan mee janken.
En dat is precies waar die serie voor gemaakt is. Janken tot je niet meer kan, niet wetend waarom. Of juist je eigen ellende er lekker uit bleren zonder dat iemand het door heeft.
Ideaal om de donkere avonden met slecht weer door te komen en ongegeneerd even toe te geven aan de herfstdepressie. Een uurtje per week grienen tot er geen tranen meer zijn. Dat zouden we eigenlijk allemaal moeten doen.
Wat zouden we allemaal opgelucht zijn, als we ons allemaal af en toe laten gaan.
